Als de laden en kasten leeg zijn en het bureaublad is opgeruimd, stoft ze alles nog even af. “Zo alles weer netjes” denkt ze, “alsof ik hier nooit geweest ben.”
Haar Blackberry zoemt voor de zoveelste keer. Een glimlach en een frons verwringen haar gezicht. Er verdwijnt een traan in het pas gezogen tapijt.
Bemoedigende woorden, loze kreten, het maakt allemaal niet meer uit.
Ze laat nog vlug een berichtje achter op Twitter en leest over rokende servers: de website ligt plat.
Ze veert even op, “dat is me nog niet eerder gelukt,” bedenkt ze.
Dan voelt ze eindelijk de druk van haar schouders afglijden. Ze recht haar rug, neemt afscheid van haar collega’s en verlaat opgelucht het GroenLinks gebouw.
Op naar de eerste de beste multinational zolang die maar minstens net zoveel betaalt als vervuilt. Mooi spel die politiek.