Het vuur begon langzaam te branden in de open haard.
Een voor een legde hij de foto’s op de houtblokken en keek toe hoe haar beeltenis krullend wegsmolt.
Hij had dit ritueel nodig om alles af te ronden.
Veertig jaar had hij onder de plak gezeten.
Nooit kon hij iets goed doen in haar ogen.
In tegenstelling tot zijn broer die haar oogappel was.
Buiten staan ze gezellig naast elkaar en de vorst houdt voorlopig aan.
Overmorgen zit hij in het vliegtuig op weg naar een beter leven.
Met een nieuwe naam naar downunder.
Onvindbaar.
Dag moeder, dag broertje. Vaarwel.
Op mijn website wordt dit verhaaltje verduidelijkt door foto’s. Ik weet niet hoe ik op deze site een foto kan plaatsen.
Je naam linkt wel door naar de site. Foto’s linken kan hier ook, in de editor tool zit wel een hulp.