De kerkklokken beginnen te luiden, we hebben nog vijf minuten voor de avondklok. Overal beginnen mensen te rennen, ramen sluiten en deuren worden met een knal dichtgegooid. Het geluid van afstemmende afstandsbedieningen galmt door de lege straten.
Ik haat de avondklok en alles wat daarna gebeurt maar ik heb geen keus. De nieuwe regering heeft besloten. Ik had voorspeld dat het fout zou gaan met dit land, nadat Barbie was verkozen tot minister-president maar niemand wilde luisteren. En nu zitten we dus met deze verdomde avondklok.
Ik sjok naar huis want ik heb geen andere keus. De televisie staat aan, de rest van mijn gezin zit al klaar. En zoals elke avond, zoals elk gezin kijken we: oh oh Cherso.
De verplichting om elke avond naar zoeits te kijken lijkt me op zich al dystopisch genoeg… Beeldend geschreven, maar bij die galmende afstandsbedieningen kan ik me niet direct iets voorstellen.