“Jongens waren we, maar… aardige jongens”. Zelden werd Nescio passender geciteerd dan bij het afscheid van Koos Koets en Robbie Kerkhof en daarmee van Kees van Kooten en Wim de Bie. Want zo voelde het, het drieluik “Sloegen weer toe”, als het afscheid dat ons indertijd is onthouden.
Terugkijkend door het venster van de tijd realiseer ik me dat hun gigantische oeuvre niet alleen bepalend is geweest voor denktrant en taalgebruik, maar ook zeer zeker voor mijn ontwikkeling als theatermaker. Daarvoor kan ik alleen maar dankbaar zijn.
Als onze opdracht is om de wereld mooier achter te laten dan we hem hebben aangetroffen, zijn Van Kooten en De Bie daar mijns inziens zeker in geslaagd.
Eens, wat een helden.
mozeskriebel