Ik schrijf er niet over. Mij hoor je niet. Er wordt tenslotte al genoeg over gesproken, wat zal ik me ermee bemoeien?
Trouwens, ik had er geen last van. Ik was weerbaar. Ze kregen het net zo hard terug als ze het uitdeelden. En als het nodig was, dan kon er ook nog wel een goeie dreun vanaf. “Rug recht, schouders achteruit, hoofd omhoog en als ze slaan, dan sla je terug” zei pa. Ik mocht – en kon – terugvechten. Verbaal en fysiek. Ik liet me niet kisten.
Waarom zou ik er dan nog wat over zeggen? En wat maakt het ook uit? Want veranderen doet het toch niet.
Dus mij hoor je er niet over.
kort, krachtig en maakt me nieuwsgierig naar meer. En aan de andere kant is het duidelijk genoeg zo.