QO schuift de deur open, snuift de buitenlucht in. De zuurstofflessen op zijn rug snorren. Hij snoert de hoofdsteun onder zijn kin vast en schuifelt naar buiten. Vannacht heeft zijn I-bril het begeven. Hij heeft uren naar de pikzwarte hemel liggen staren. Dat wilt hij niet nog een keer meemaken.
Voorzichtig draait hij zijn hoofd, links en rechts. De straat is leeg. Zijn buren liggen in hun eigen cocons. Hij ziet ze staren in hun I-brillen, bejaarden tokkelen op een Ipad.
Zo zal het lukken: tien stappen naar het verkooppunt, gegevens intikken, I-bril uit de lade halen, tien stappen terug. Geen knikjes of glimlachjes. Als het meezit, ligt hij binnen een kwartier terug op zijn matras. Online, zoals het hoort.
Recente reacties