Daar staat ze. Achter haar rollator. Ze gaat naar de rookruimte. Aan het stuur hangt een tasje met haar sigaretten en een aansteker. Zelfs nu ze zo ziek is, kan ze het niet laten.
Op haar hoofd draagt ze een bruin mutsje, zodat niemand ziet dat ze kaal is.
Ze wuift, de rollator komt in beweging, ze is weg.
Daar ligt ze. In het mortuarium. Vier dagen later. Ze had de dood voor willen blijven. Met nóg een chemokuur.
Achter haar staan kaarsen, ze flakkeren. Haar bruine vest, een witte blouse, het mutsje, de make-up. Precies zoals ze het wilde.
Ik kijk naar haar. In haar gezicht zie ik niets, wat mij aan haar doet denken. Zij is niet meer.
Om op ‘vind ik leuk’ te klikken is eigenlijk niet passend, maar het hartje staat voor waardering. In weinig woorden een afscheid zo verbeelden, ontroerend.
Ontroerend zoals zo’n intiem moment ‘gavangen’ is in 120 woorden.