Gisteren was ik bij de begrafenis van een dierbaar iemand. Ondanks de trieste reden wenste het weer niet mee te werken aan een rouwstemming. We werden getrakteerd op de mooiste Aprildag tot zover.
Op de begraafplaats deden de bomen, struiken en heesters een verbeten wedstrijd wie er als eerste al zijn knoppen kon openen. De zuchten wind die af en toe voorbij kwamen namen de eerste bloesem alweer mee, verwordend tot een natuurlijk soort confetti. Door mijn tranen heen zag ik hoe mooi leven en dood verbonden werden. Het afscheid, hoe oneerlijk ook, kreeg hierdoor een sfeer van hernieuwde hoop op de toekomst. De losgelaten ballonnen volgden de omgekeerde weg van de gevallen bloesem. Verbinding tussen hemel en aarde gemaakt.