Het heerlijke gevoel dat je hebt als je een stuk van een redelijk formaat te pakken hebt, waarbij een trekkend nat sliertje meegaat ter bevestiging van het feit dat je echt niet dieper hoeft te wroeten. Dan is er nog de kriebel die je vertelt dat je echt alles hebt weggewerkt, en dat het tijd wordt je graafwerk te inspecteren. Vooral als het een juiste consistentie heeft kun je het, na het rollen tussen je duim en wijsvinger, stiekem tussen je tanden pletten en voorzichtig oppeuzelen. Vooral het idee dat niemand het gezien heeft kan een extra kick geven. Na het feestmaal nog even dubbelchecken of niemand het gezien heeft. En dan weer over tot de orde van de dag.
Met iets teveel enthousiasme geschreven volgens mij… ieuw…
Lekker vies!
Toddik!