Ik sta op uit mijn stoel, zet een paar stappen en druk op een zwarte knop en met een zachte tik springen twee kleine buislampen aan, een rode en een wat vriendelijker ogende oranje, terwijl mijn oude espressomachine, 1990 ligt inmiddels alweer twee decennia achter ons, langzaam op stoom komt, kijk ik uit het raam terwijl op de achtergrond luchttrillingen het slechts tien jaar jonge maar eveneens oud klinkende ‘Zou je niettegenstaande de recente gebeurtenissen toch nog een verblijf op amoureus gebied in overweging willen nemen’ naar mijn oren dragen als ik me plots afvraag hoe het komt dat we in Nederland nooit meer iets horen van Rick de Leeuw terwijl hij in Vlaanderen op uiterst uitbundige wijze gevierd wordt.
Rudy Carell voelde zich miskend in Nederland, Rick de Leeuw heeft die afwijking niet, dus de vergelijking gaat daar mank. Verder is Rick ok en was Rudy een eikel. Ik mis de Kecks.