āIedereen verbouwt hier maĆÆs,ā dacht Ordelio. Niemand durfde iets anders te verbouwen.
Graan in de graanstreek, verderop wijnranken.
Ordelio besloot moedig tot iets anders.
Maar wat?
Na een avond nadenken op de veranda, stommelde hij ā de fles was leeg, zijn hoofd vol – naar bed, om uiteindelijk op de bank wakker te worden. āMet rozen zit je op rozenā had wijlen ābloemenomaā hem toegefluisterd.
Ordelioās rozenstruiken werden geplant.
Zijn collega-boeren begonnen hem te negeren.
Na het eerste seizoen werd hij op een morgen wakker en ontdekte dat alle rozen hun kopjes hadden laten hangen.
Ordelio zuchtte en begreep.
Een seizoen later was ook Ordelioās huis weer aan het oog ontrokken door maĆÆs.
Om daar toch eens bovenuit te stekenā¦
Ach, Ordelio’s doorn.
Wat zou wel boven zo’n maĆÆsveld uitkomen. Zonnebloemen misschien…