Pure charme. Twee felixkatten, haast een ´Siamese tweeling´, tegen elkaar genesteld op de bank. Af en toe een vriendelijk likje over elkaars neusje en oortjes. Ik raak er vertederd van, zoek snel naar de camera voor een kiekje. Sta ik klaar om te schieten, zijn ze net gaan verliggen! Een paar dagen later. Door het raam van de schuifpui turend overzie ik mijn achteruin. Mijn blik wordt met een frons gevangen. Verbazing. Afgrijzen. En dan: begrip. Sja, zó zijn ze natuurlijk ook. Ik stap naar buiten en zie het resultaat van hun katachtige, onfeilbare instinct. Een dooie duif, zijn ingewanden strelen smakelijk via het opengereten buikje de tuinstenen. En toch zijn het mijn schatjes.
“Sta ik klaar om te schieten, zijn ze net gaan verliggen!” In dat geval zou ik zelf ook benen maken
Juist dat jagersinstict en dat verwende maakt katten zulke leuke beesten
eigenwijs hun natuur volgen en niets van mensen aantrekken, gelijk hebben ze.
Verdorie Theo, ik snap ´m niet….. :/
@Frank ja daar heb je wel een punt.
@carel en zijn we als mens niet net zo?
Theo is een jager, hij schiet met een windbuks, niet met een camera.
Geweldig. Korte verhaaltjes, Even eruit. Leuke climax.