1992. ’s Nachts loop ik met vrienden door de stad, op weg naar ons nachtverblijf. We steken over, ik het meest rechts in de diagonale rij, de auto van links buigt naar rechts, ergens hebben wij elkaar ontmoet.
Het is koud, warme handen omvatten mijn nek, strakke banden omspannen mijn lijf, ‘komt goed’ fluistert ze in mijn oor, ‘nu weg’ schreeuwt hij naar zijn collega.
Een lang groot niets.
Zij prikt in mijn arm, hij slaat in mijn gezicht, mijn been is gespalkt, een witte jas schijnt in mijn oog, mijn vrienden huilen, mijn familie aan een telefoon, ik ben best moe, wil slapen, mag niet.
Eigenlijk denk ik er niet veel aan, maar 120 woorden is niet veel…
[…] op; http://120w.nl/2011/laat-me-slapen Share this:FacebookTwitterLike this:LikeWees de eerste om post te […]