Eindelijk wist ik hoe mijn tijdmachine werkte.
Ik moest eerst het rode knopje indrukken en dan de sleutel omdraaien, eigenlijk erg simpel.
Omdat ik iets te enthousiast bezig was met de instellingen belandde ik abuis in de middeleeuwen. “Dat heb ik weer” mompelde ik zachtjes.
Ik zag een kasteel opdoemen, daar vlakbij lag een ridder op de grond. Hij was dood. Het vreemde was dat hij een glimlach op zijn gezicht had.
Het enige wat ik me kon bedenken is dat hij zijn koninkrijk had gered en lachend ten onder ging op het strijdveld. Voor volk en vaderland.
Sindsdien reis ik altijd naar dat moment toe met mijn tijdmachine.
De onbekende ridder met de glimlach, zoiets maak je nooit mee.
Recente reacties