Het hele dorp, dat zich op historische gronden trots stad noemde, kende hem. Alle dagen schuifelde hij in zijn voddenkleren achter zijn met volgepakte plastic tassen behangen rollator door de straten. Aan het silhouet werd hij al herkend, de penetrante pislucht bevestigde slechts zijn aanwezigheid. In de plaatselijke supermarkten werd hij steeds maar voor even gedoogd, net genoeg voor een bakkie koffie. De klanten mochten er geen lucht van krijgen.
Niemand kende hem. Okay, de professionele hulpverleners wisten ambtshalve zijn naam, maar verder niemand. Niemand kende zijn achtergrond, hoe het zover gekomen was, of hij nog familie had.
Vandaag is hij op kosten van de gemeenschap begraven. Aan het graf de regelend ambtenaar, een welzijnswerker en iemand van de thuiszorg.
Elk dorp en elke stad heeft wel zo iemand
Eenzaamheid op z’n top..
Mooi beeld weer! En ja, die 120w is ook wel wat voor mij!
@Merel leuk, welkom aan boord! Hoe meer schrijvers hoe leuker het wordt