Afwachtend staat het verhaal langs de snelweg.
Hij kijkt alle auto’s aan, ze stoppen niet.
In het stadscentrum postte hij bij uitgangen van schouwburgen, bioscopen, kroegen. Niemand las hem.
Voor spiegels van stationstoiletten bekeek hij zich en dacht: ‘Ik ben toch een knap verhaal, waarom wil niemand me?’
Hij veranderde zijn slotzin, titel, personages en mat zich een populair taaltje aan.
Belde nogmaals alle drukkerijen. ‘Sorry…’.
Starend naar de voortsnellende auto’s verzint hij een nieuwe plot: ‘Als ik overreden word kom ik in de krant.’
Vrezend maar hoopvol werpt hij zich tussen een vrachtwagen en een eend.
Zo sneu.
De krant kiest voor een vliegtuigongeluk.
Tja, soms wil het gewoon niet lukken.
Hoe ging die Wet van Murphy ook alweer?