Vanaf maandagavond zou ik erbij gaan horen. Ik was één van de stumpers. Ik probeerde nog te zeggen dat ik anders was, niet zo verwaarloosd en versleten, maar ze hadden de deur al dicht gedaan. Ze hadden op me gewacht. Zenuwachtig maar gelukzalig stelden ze zich voor. Verdrietig, maar bijna in extase kwamen hun histories tot leven. Ja-geknik en bewondering van de anderen vulden de ruimte. Toen was ik aan de beurt. Met grote heftige stoten kwam mijn levensverhaal eruit: een broodje Mario met extra salami en peper.
Beste Ellen, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie