Ik antwoord naar waarheid ontkennend op de vraag of er een laptop in mijn rugzak zit en pulk snel de brede riem uit de lusjes van mijn broek. “Doorlopen!” Aan de andere kant (groen licht!) houdt een chagrijnige kenau mijn rugzak omhoog. “Van wie is déze tas?” Ik meld me. “Er zit een camera en een e-reader in je tas, die had je eruit moeten halen! Haal ze eruit en ga maar opnieuw!” Stom, ik had natuurlijk moeten weten dat een camera en een e-reader laptops zijn. Ik vraag haar beleefd waarom dat eigenlijk moet, omdat ze immers al precies weet wat er in mijn tas zit. “Het is beter voor je als je niet zoveel vragen stelt,” blaft ze.
Altijd goed voor het vakantiegevoel, die beveiligers…
Herkenbaar stukje!
Ik kom niet zo gek vaak op Schiphol (1 Ã 2 keer per jaar), maar elke keer als ik er ben zijn de ‘veiligheidsregels’ verder aangescherpt en de medewerkers lager geschoold, onbeschofter en totalitairder. Waar ligt de grens van wat we zomaar over ons heen laten komen? Nederlanders lijken alles heel normaal te vinden, immers, je hebt toch zeker niets te verbergen? Ik geloof niet dat ik een ‘Schiphol anno 2022’ in het vooruit durf te schrijven…