Op 5 januari, een dag voordat mijn proeftijd afloopt bij een kleine thuiszorginstelling ‘die net even anders werkt’, wordt mij verteld dat het contract afloopt en dat ze niet verder gaan met mij. Reden? Sommige cliënten hadden geklaagd over mijn direct zijn en mijn gesteun bij het op mijn knieën patiënten wassen. Niemand had blijkbaar gejuicht over mijn doorzettingsvermogen en investering: 40 cm sneeuw onder mijn voor de gelegenheid aangeschafte dure vierseizoenen banden, de navigator, de antislipschoenen; 18 patiënten in 10 uur en 100 km op een ijsbaan. Geen kerst en geen jaarwisseling. Geen kerstpakket. Slechts te duur en niet Limburgs genoeg. In de luren gelegd, het begint gewoonte te worden!
Nare feestdagen gewenst, net even anders, achteraf.
Jeetje zeg. Ik zei het een vorig stukje ook al, maar maak als de sodemieter dat je wegkomt uit Limburg…
Dienstbaar en dankbaar zijn 2 woorden die niet bij elkaar passen.
Maar jouw verhaal staat niet op zich! Dit schrijnende doet zich momenteel constant voor. Nederland is een land vol verwende mensen, die mondig zijn en daarmee de ander de pas afsnijden.
Ronduit klote.
Ik drijf dadelijk gewoon met de stroom mee naar Holland, Frank….
Tja, Neneh, dat mondig zijn leer ik nu niet meer af…
Zo is dat, Johan, ronduit !
@Gavi, het is volgens mij prima dat mensen mondig zijn. Alleen slaat ‘men’ wel eens door en dat bedoel ik te zeggen. Daarmee blokkeer je anderen, doe je ze te kort of zorg je ervoor dat men met het drammerige gedrag anderen de kans op een baan, een beloning, een inkomen onthouden