Zij mocht naar huis met genoeg thuishulp, deze gisse dame van 95 jaar. Ik probeer het, ze is gevallen en heeft haar pols gebroken en knieschijf gescheurd. Alleen haar jongste zoon leeft nog, weduwnaar met jongere kinderen. Er moet vierentwintig uur hulp aanwezig zijn en die heb ik niet, onmogelijk. Acht zorgmomenten en nachtzorg zijn onvoldoende en dus wordt mevrouw met spoed opgenomen in een verpleeghuis vanwaar zij nooit meer naar huis terug zal komen. Ze is in een klap alles kwijt, haar zelfstandigheid, haar zelfbeeld, haar eeuwlange verleden. Alle spulletjes blijven in het huis. Meer dan wat foto’s van man, zoons en kleinkinderen kan zij niet meenemen.
Ze huilt niet, ze is nog nooit ziek geweest, nu ook niet.
Recente reacties