Ze is wat simpel, zeiden ze. Ze keek naar de wereld met grote bolle verwachtingsvolle ogen.
Ze was vaak verliefd, ook een tijdje op mijn zoon. Hij werd ermee geplaagd, zij werd ermee gepest.
Iedereen kende haar. Ze was heel veel buiten, op zoek naar gezelligheid en vriendschap.
Ik kende haar als lief, en zeker naïef. Mijn enige gesprek met haar was bij een schooluitvoering, toen ze mijn zoon stalkte met briefjes. Ze vroeg aan mij of ik zijn moeder was en zei: “Hij is zo mooi, hè”.
Ik moest glimlachen, maar voelde ook een onuitsprekelijk medelijden voor haar. Zo graag verliefd, maar nooit geliefd.
Ze is 13 jaar geworden. Op brute wijze gestorven aan teveel vertrouwen in de mensheid.
Beste Luza, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie