Enkele weken geleden stond ik het kader van de vakantie met een tentje in duinen ergens aan de Belgische kust. Zoals op menig camping werd men ook op deze camping geacht stilte te betrachten na tien uur ’s avonds. Men nam dit hier nogal serieus en de stilteperiode werd elke avond aangekondigd met een minutenlange James Last versie van The Last Post gevolgd door een viertalig bevel tot stilte. Uiteraard op maximaal volume. Het laatste (Duitstalige) bevel was nog niet uitgesproken toen er een heel ander soort geluid uit de speakers kwam. In de kantine begon de karaoke avond en tot in de late uurtjes galmden klassiekers als ‘Geil moet ze zijn’ en ‘Zij gelooft in mij’ over het campingterrein.
Mijn weigering op de uitnodiging om weer eens te gaan kamperen is hiermee bevestigd!
Met dank dus!