Ja, er bestaan moordenaars, verkrachters, dictators, gewelddadige fanatiekelingen en straatrovers. En altijd als ik er in de krant iets over lees, komt dezelfde gedachte in me op: ooit was zo’n mens gewoon een aandoenlijke pasgeborene. Zelfs de meest beruchte ploerten waren ooit zo’n baby, kleuter en kind aan wie je al je genegenheid zou schenken om het te troosten, beschermen en een leuk leven te laten leiden. Maar blijkbaar kan er iets met een mens gebeuren waarna er niets meer overblijft van die argeloosheid. Iets raars, waardoor een mens een monster wordt. Ook vandaag stond er een foto van zo’n monster in de krant. Ik kijk dan naar die blik, op zoek naar een mogelijk spoor van die verdwenen pasgeborene.
Het is volgens mij een vraagstuk voor heel veel mensen.
Heel veel baby’s zijn helemaal niet zo aandoenlijk hoor!
Rare, gerimpelde, roodhoofdige, in hun broek schijtende, je onder kotsende, schuimbekkende, kwijlende, schreeuwende en krijsende monsters!
Dat zijn het.
Het is een wonder te noemen dat zo veel van die monsters toch redelijk denkende mensen worden!
Soms zou je juist deze categorie willen terugduwen naar hun kinderjaren. Maar ook bij brave burgers en vrolijke flierefluiters blijft weinig van die argeloosheid over. Een enkele ongevaarlijke gek of wereldvreemde dichter daargelaten. Volwassenwording stemt melancholiek. Ik stel het daarom liever nog even uit.
‘Binnenkort word je officieel meerderjarig.’
Als die moordenaars al die brieven, die de keiharde geforceerde volwassenwording vertegenwoordigen, zonder openen zouden weggooien, durf ik te stellen dat er minder doden zouden vallen.
Nu ga ik verder met formulieren invullen.