Gedurende mijn lagere schooltijd was ik goed bevriend met Erik. Net als ik heeft hij oudere broers.
Eén daarvan was dienstplichtig en die zat zodoende in militaire dienst. Die oudere broer, Jan genaamd, kwam door een (eenzijdig) noodlottig ongeval vroegtijdig om het leven net buiten het dorp waar we zijn opgegroeid. Hij werd met militaire eer begraven. Daar hoorde (en zag) ik voor het eerst in mijn jonge leven een militair die de “Last Post” speelde. Toen al vond ik het een zeer indrukwekkend nummer.
Als ik nu ergens een trompettist dit stuk hoor spelen, krijg ik acuut kippenvel en denk ik meteen terug aan die allereerste keer dat ik het stuk hoorde tijdens de begrafenis van Eriks’ broer Jan.
Zoiets vergeet je nooit meer, begrijpelijk.
Een daarvan heeft geen accenten nodig. Alleen als er een misverstand tussen één en een kan optreden, plaats je accenten.
Het is ook indrukwekkend, zeker als het wordt gespeeld voor iemand die je kent.
In Ieper wordt het nog elke avond gespeeld om 20 uur.
Luc. Indrukwekkend, dit vergeet je nooit.
Als je het wil benadrukken kán Eén wel. Maar nooit met een accent aigu op de hoofdletter.
Daar hoorde (en zag)… ten gehore bracht. Je hoort niet iemand iets ten gehore brengen. Het is dubbelop.
Beter is: Daar hoorde (en zag) ik voor het eerst in mijn jonge leven een militair die de “Last Post” speelde.
Han, dank je voor je reactie en uiteraard voor de nuttige verbetering. Aangepast. Grt.
Ja, het is gewoon een kippenvel nummer Levja.
Ewald, dank voor je reactie. En de suggestie. Grt.
Mooi Luc, inderdaad indrukwekkend.
Inge, dank voor je reactie.