Toen ze over de dood van haar favoriete romanpersonage las, rende Marleen, slechts gekleed in een doorzichtige nachtjapon, naar het pittoreske beekje achter haar huis. Haar dikke tranen vulden dagenlang onophoudelijk het beekje, dat gaandeweg in een kolkende rivier veranderde. Alle dorpen stroomafwaarts werden door de woestheid van deze ongekende stroom tranen van de kaart geveegd. Mensen, dieren, huizen, bomen en zelfs belastingaanslagen dreven al rondcirkelend in sneltreinvaart richting de zee.
Daar bevond zich een enthousiast team van autonomen, medelanders, xenofoben, westerse en niet-westerse allochtonen en andere nieuwelingen, om de overlevenden droog te wrijven en te voorzien van een heerlijke, dampende kop gebonden champignonsoep.
Marleen heeft via de media spijt betuigd. Ook beloofde ze geen doktersromans meer te zullen lezen.
Kijk Cesar, dat begrijp ik tenminste
Dat spijt betuigen van Marleen had voor mij niet gehoeven; ze heeft voor flink wat werkgelegenheid gezorgd en bovendien waren ze anders met die ongetwijfeld heerlijke soep blijven zitten…
Willem. Je bekijkt deze dramatische gebeurtenissen van de zonnige kant; duidelijk een optimist pur sang…
Mooie scene Cesar. Goede dubbele betekenis van gebonden.
Inge. Dank voor het zo aandachtig lezen.