De ene dag krijg ik een stenen kruik vers water, de andere dag een flinke klomp klef wittebrood. In de hoek van de kerker staat een grote emaillen pan, waarin ik urineer en mijn behoefte doe. Eens in de week wordt ie geleegd en schoongespoeld door een bewaker die geen woord met me wisselt. Van tijd tot tijd scharrelt er een rat rond mijn voeten die ik wat broodkruimels voer. Mijn enige gezelschap, ik heb hem Bernhard genoemd.
In de loop der jaren ben ik sterk vermagerd, mijn boxershort is al lang vergaan en in mijn pluizige baard, die inmiddels voorbij mijn navel hangt, krioelt het van de luizen. Met een kiezelsteentje kerf ik dagelijks een streepje in de muur.
Ik heb een paar stukjes in de reeks overgeslagen, maar snap het resultaat van de uitnodiging. Hoe het precies ging wordt ongetwijfeld in de stukjes hiervoor beschreven.
Dat klopt, Lousjekoesje. Natuurlijk zit er een zekere continuïteit in het verhaal, maar het is net als bij een soap: je kunt rustig een paar afleveringen overslaan en je zit er zo weer in.
Komende woensdag, na de slotaflevering, plaats ik nog een link naar de complete serie, voor wie het leuk vindt alles nog eens van het begin tot het eind terug te lezen. Of van het eind tot het begin, net zo makkelijk.
Wat een ontwikkelingen weer Ewald, bedoel je wellicht een homp brood ipv klomp? Wel vreemd dat je nog geen hulp of mededogen van je vriendin hebt ontvangen, na zo’n innige relatie…Grt.
Ewald. Het wordt steeds erger.
Allang zou ik hier los schrijven: al lang. Het duidt een lange tijd aan.
Dank je, Han. Je hebt gelijk, al lang. Even kijken welk woord ik laat vallen.
Een homp had ook gekund, Luc, maar ik heb voor een klomp gekozen, omdat ik de alliteratie met klef hier lekker vond klinken. En m’n vriendin, tja, ik begrijp er ook niets van, ook al schrijf ik zelf de stukjes…