De ergste nachtmerries gaan als trillingen door mijn lichaam, dochter Annika van twee roep ik maar geen reactie. Een seconden eerder stond ze nog naast mij, vrolijk en kletsend. Haar zoeken en zoeken, Annika! Maar dan een moment van opluchting, ze staat bij een groot raam naar buiten te kijken. Grove kenmerken, lichaamsbouw, haar kleur en groene parka jas herken ik. Bij mama blijven zeg ik, doe een gekleurde muts over haar hoofd en sjaaltje om de nek. Ze kletst vrolijk over alles wat ze ziet. Als ik haar handje pak en wil gaan lopen blijft ze staan. Kijk haar aan en dan zakt de grond onder mijn voeten weg, het is Annika niet. Donkerblauwe jongens ogen kijken mij aan.
Beste lisaoomen, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie