In 1947 schreef dichteres M. Vasalis het ontroerende gedicht Sotto Voce. EĆ©n specifieke zin wordt regelmatig geciteerd:
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.
Deze zin is bij uitstek geschikt om er naar hartenlust mee te spelen:
En niet het scheren doet zoān pijn,
maar het afgeschoren zijn.
En niet het kluiven doet zoān pijn,
maar het afgekloven zijn.
En niet het schieten doet zoān pijn,
maar het afgeschoten zijn.
En niet het breken doet zoān pijn,
maar het afgebroken zijn.
En niet het scheiden doet zoān pijn,
maar het afgescheiden zijn.
En niet het wijzen doet zoān pijn,
maar het afgewezen zijn.
Ten slotte:
En niet het schrijven doet zoān pijn,
maar het afgeschreven zijn.
@Leuk taalspel, Ewald. (Voor mij nogmaals een bewijs dat pijn nergens goed voor is.)
@Nele. Dank je wel. Lichamelijke pijn is een indicatie dat ergens iets niet goed is en zielenpijn of hartenpijn valt niet te voorkomen. Vasalis schreef ‘Sotto Voce’ nadat haar zoontje op vierjarige leeftijd was overleden. De oorspronkelijke titel van dit gedicht was āZoveel soorten van verdriet.ā
@Ewald. Mooi!
@Han. Dank je wel (met dank aan Vasalis).
Het blijft een mooi gedicht over pijn en het afgesloten of afgeschreven zijn.
@JosƩ. Het gedicht is mooier dan mijn stukje natuurlijk, hoewel ik het toch heb bedoeld als een eerbetoon.
Ewald: mooi vervolg op de oorspronkelijke gedichtsregel. Vasalis blijft boeien.
@Berdien. Helaas is poƫzie binnen ons taalonderwijs nog altijd een ondergeschoven kindje, in vergelijking met veel andere landen.