Door Satan op de hielen gezeten zet ik het op een lopen. Ik voel zijn hete adem in mijn nek. De zwavellucht is onmiskenbaar. Als ik over mijn schouder kijk, zie ik hem recht in de ogen. Plotseling houd ik halt en ik draai me met een ruk om. Met mijn rechterhand maak ik gedecideerd een stopteken. Ik steek mijn kin omhoog en kijk hem zo strak mogelijk aan.
‘Kunt u zich legitimeren?’ De ellendeling is zichtbaar uit het veld geslagen.
‘Natuurlijk niet. Ik ben Satan. Lucifer. De duivel desnoods.’
‘U liegt,’ bluf ik, ‘u bent Aphrodite.’ Voor mijn ogen voltrekt zich een wonder. Daar verschijnt een onweerstaanbaar, beeldschoon wezen. Ze wenkt me naderbij. Beschenen door maanlicht kraait zij victorie.
Hoi Ewald,
wat een leuk verhaal; HP overwint (de angst voor) het kwaad en bluft zich eruit, met als beloning de mooie Aphrodite! Echte gebeurd? Ben jij zo’n bluffert?
Het klinkt ongetwijfeld idioot, maar ik vind deze 120 woorden net een goede Nederlandse vertaling van een tekst van Bob Dylan. Ik voel geen twijfel als ik dit stuk taal met een hart beloon.
Ton, ik ben zeker niet zo’n bluffer. Er staat ook fictie boven mijn stukje.
Peter, ik ben te weinig een Dylan-kenner om je reactie te begrijpen, maar met een Nobelprijs winnaar vergeleken te worden … Dat is prettig gaan slapen.
@Ewald. Heel mooi!
Han, dank je vriendelijk!
@gEwald: wat mooi en goed beschreven. Maar is het slot wel zo mooi? Ik vertrouw deze Afrodite niet echt… heeft zij misschien een doos van Pandora in haar handen?
@Lisette. Aphrodite is hier zeker Aphrodite niet, maar de ik-figuur creëert zijn eigen doos van Pandora. De wens is de vader van de gedachte en leidt uiteindelijk tot zijn ondergang.
Een hartje Ewald! Ik hoef niet te weten wat je ermee bedoeld hebt. Ik ‘consumeer’ onbeschaamd en geniet.
Mechtilde, dank je wel. Dit stukje is zonder enige intentie geschreven. En dat is heel lekker schrijven. Als ik je toch uitleg wat ik heb bedoeld, dan fantaseer ik / jok ik met terugwerkende kracht.