Ze is stokoud. Moe en versleten. Jaren heeft ze in het buitenland gewoond, maar haar laatste levensdagen wil ze dicht bij haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn.
Haar broer is na dertig jaar gevangenisstraf onlangs op vrije voeten gekomen. Binnenkort wordt hij negentig. Ze zou het heerlijk vinden om ook hem weer eens te kunnen zien. De scherpe kantjes zullen er nu wel af zijn.
Als er wordt aangebeld schuifelt ze voetje voor voetje, steunend op haar rollator, naar de intercom.
‘Ik dacht al dat jij het was. Ik verwachtte je. Kom boven.’
Grijnzend komt hij de lift uitgestapt. Ze beseft direct dat ze een grote fout heeft gemaakt. Hij is niets veranderd. Helemaal niets. Ze had beter moeten weten.
@Ewald. Ik ben nu al benieuwd naar deel 3.
Deze twee zinnen vind ik niet zo mooi. Ik denk dat je ze beter kunt samentrekken:
…wil ze dicht bij haar kinderen zijn. Bij haar kleinkinderen en achterkleinkinderen. – …wil ze dicht bij haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn.
@Han. Eens met je kritiek. Deel 3 en ook deel 4 zijn al geschreven. Een deel 5 komt er niet.
30 jaar gevangenis en helemaal niets veranderd? #raar
Dus toch een ijdele hoop. Arme ouwe Astrid.
Hoezo raar, Lijmstok? Detentie en karakterverandering gaan over het algemeen niet hand in hand. Wie er gewetenloos ingaat, komt er meestal net zo gewetenloos uit.
Simone, wie weet. Wacht rustig deel drie en vier af. Morgenmiddag volgt de ontknoping.
@Ewald: eens met je reactie op @Lijmstok. Vaak worden gedetineerden vaak nog crimineler, doordat ze trucjes van elkaar leren. En tot voor kort was het zelfs zo dat je geen therapie mocht krijgen, zolang je in de gevangenis zat…
En verder was ik je rode draad weer even kwijt, maar snel opgepakt, kom op met die twee laatste delen!
@Lisette. Wat dat betreft kunnen we veel leren van het Noorse gevangenissysteem. Het meest humane ter wereld met het laagste recidive-percentage.