Bertus denkt er dikwijls aan. Hij heeft er veel over gehoord en uitvoerig over gelezen. Aan den lijve heeft hij het nooit ondervonden en hij vermoedt dat het niet voor hem is weggelegd.
Zichzelf helpen doet hij niet. Zijn moeder heeft hem ingepeperd dat zwaardere zonde ondenkbaar is en dat de Heere alles ziet; ook wat zich ónder de lakens afspeelt.
Eén keer, onder de douche, weet Bertus zich werkelijk niet meer te beheersen en berouwvol aanschouwt hij hoe het ongekende voortvloeisel langs het azuurblauwe douchegordijn met de roze dolfijntjes neerwaarts daalt, om rondcirkelend voorgoed in het doucheputje te verdwijnen.
Wie zijn zaad verkwist is de liefdevolle genade Gods onwaardig en niet lang daarna wordt Bertus door de ruggenmergtering getroffen.
Scherp geschetst @Ewald.
Dank je, Levja!
@Ewald. Middeleeuwse denkwijzen verminderen, maar zullen helaas doorleven.
Naar goed stukje!
Han, medio jaren vijftig was deze denkwijze gemeengoed maar nu toch nauwelijks meer (mag ik hopen). Misschien hier en daar binnen de Biblebelt.
En dit allemaal gebaseerd op het verhaal van Onan die zijn zaad verspilde in plaats van de vrouw van zijn gestorven broer te bevruchten. Dat was zijn wettelijke plicht als zwager die hij op die manier probeerde te ontwijken. Een kind zou hem een deelnam de erfenis kosten. Het ging dus oorspronkelijk om iets heel anders. Maar wat een uitwerking generaties lang…
Nel, dank je. Ik heb het beeldend willen beschrijven en tegelijkertijd getracht te vermijden dat het een plat stukje zou worden.
Je toevoeging is correct. ‘Het woord Gods’, de Bijbel dus, heet tot op de dag van vandaag op vele mensenlevens invloed, niet alleen wat dit onderwerp betreft.