Nu het moment dáár is, slaan de zenuwen toe. Zijn maag krimpt ineen en hij brengt zijn koffiekopje met twee handen naar de mond, zo erg trillen zijn handen. Even overweegt hij te vertrekken, maar meteen verwerpt hij die gedachte weer; hij zou een verschrikkelijke flater slaan.
Ze ziet hem al zitten, zodra ze het establishment binnenstapt en loopt vastberaden op hem af.
In werkelijkheid is ze nóg mooier dan op de televisie.
‘Ik vind het fijn dat ik u even persoonlijk kan bedanken voor dat prachtige gedicht dat u me zomaar
heeft gestuurd. Nee hoor, ik hoef niets te drinken; ik moet meteen weer door naar Hilversum.’
Sprakeloos maar tegelijkertijd opgelucht kijkt hij haar na. – Zie je wel. Kapsones.
