‘Alsof ik een kleuter ben. Of geestelijk gehandicapt.’
‘Oma! Een verstandelijke beperking noemen we dat tegenwoordig.’
‘Weet ik wel kindje, weet ik wel. Dat toontje, daar gaat het om.
Hebben we lekker geslapen, mevrouw van Veen? Gaan we lekker een boterhammetje eten? Moeten we nog een plasje doen? Wilt u een kussentje onder de bips? Heeft u alweer een luier vol? Waarom belt u niet even? Ik héb verdikkie gebeld! Wel zes keer! Ik kan het geen drie kwartier ophouden! Ben ik daar honderd voor geworden?’
‘Oma! Je bent net tachtig.’
‘Als jij het zegt kindje, maar vertel eens, hoe gaat het met jou?
Nog steeds niet verloofd?’
‘Oma toch! Ik ben pas vijftien hoor.’
‘Als jij het zegt kindje.’
« Vultur
Zonder titel »
« Vultur Zonder titel »
Communicatie, Familie, Mensen
Ziekenhuis II
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Ewald Hagedorn of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
2 reacties
Reageren
« Vultur Zonder titel »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Fungiciden)
Recent
- te laat
- De gynaecoloog
- Maar…
- Mevrouw Fiederelsje
- De gevoelige snaar
- Je wordt oud
- Game over
- Alleen als je goed kijkt
- Ware liefde doet pijn
- Raamvertelling
Leuk. Een beetje hetzelfde thema heb ik gebruikt, op een wat andere manier, op een wat andere locatie en met iets minder groot leeftijdsverschil.
Veel mensen zullen, direct of indirect, wel iets herkennen in deze situatie.