De twee oudere dames zaten bij me in de auto. Ik had ze opgehaald in het verzorgingshuis voor een ritje in een natuurgebied. ‘We zijn zussen’, zei de jongste, ‘ik ben 80 en zij is 94.’
De oudste van de twee zat er stilletjes bij. Het gesprek ging over familie.
Ik voelde dat er iets was en ineens kwam het verhaal van tachtig jaar geleden naar boven. ‘Mijn moeder is verkracht door haar vader; ze was nog geen veertien. Die man was een waardeloos type. Hij was haar vader en ook de mijne. Ze is mijn moeder en ook mijn zus. We zeggen altijd dat we zussen zijn.’
‘Al haten wij allebei dezelfde man, juist daarom zijn we elkaars maatjes!’
Krachtig geschreven en, al is dit een bekend verhaal, je geeft er met de laatste zin iets unieks aan.
Bijzonder verhaal, goed geschreven.
Het is niet verzonnen, alleen was ik niet zelf de automobilist; de beide dames zijn inmiddels overleden.
Zeker deze ‘zussen’ verdienen een hartje.
Ik kon dit verhaal nog niet en zag het niet aankomen, dit slot. Mooi, maar heftig. Knap onder woorden gebracht.
Heftig verhaal José. Goed geschreven & sterke laatste zin.
Klasse, Jose. Motiverend om ook weer eens mee te doe.
Het stukje zit goed in elkaar. Een stukje over gewone mensen.
Het komt helaas vaker voor. Er is veel stil verdriet.
Bloem