Met bed en al word ik de polikliniek binnengereden. Na drie chemokuren en een zware operatie moet ik voor tussentijdse controle naar de oncoloog.
Eerlijk gezegd voel ik me behoorlijk te kijk gezet in de wachtkamer. Daar lig je dan, als vijftienjarige en je kunt geen kant op. Onzeker grijp ik naar mijn pruik, trek de dekens wat hoger en gluur stiekem terug. Zou die ook…
Een kaal jongetje, half zo oud als ik, wijst naar mijn bed als hij tegen zijn moeder zegt: ‘Zielig, hè?’
Het zijn precies mijn gedachten, maar dan over hem.
Langer dan een minuut duurt onze ontmoeting niet. Toch vraag ik me, dertig jaar later, nog steeds af hoe het dat dappere mannetje is vergaan.
Ik ben ook niet helemaal fit, maar tranen biggelen over mijn wangen.
Oeh mooi Irma. Vooral dat ze allebei medelijden met de ander hebben, terwijl ze er zelf ook zo aan toe zijn
voor het verhaal. De titel detoneert. Bedoel jij soms: lotgenoten?
….of twee zielen, een gedachte
@Jelle, je tweede suggestie vind ik mooi. Dank!
@Irma, een aangrijpend stukje weer.
Een stukje dat mij ontroert.
Dank lieve mensen, na al die tijd nog in mijn hart
Ontroerende ontmoeting, @Irma
ook voor mij middels dit stukje!
Heel mooi en ontroerend.
Een
@Irma ik ook!