Ze was altijd bang geweest om mensen toe te spreken. Als ze vroeger een spreekbeurt moest houden, lag ze nachten ervoor wakker, misselijk en trillend. Dan moest ze door haar ouders naar school gesleept worden. De juf kon al haar overredingskracht gebruiken, maar haar jammerende leerling zou geen zinnig woord uitbrengen.
Zo was het altijd gebleven. Een gesprek met een paar personen was geen probleem, maar een presentatie aan een groep, dat deed ze niet.
Nu ziet ze tientallen mensen in zwart haar aanstaren, maar toch vertelt ze. Omdat zij de enige is die zo over hem kan vertellen. Dit was de gebeurtenis die haar in één klap van deze angst af hielp.
‘Ik had liever nog jaren presentatie-angst gehad.’
@Inge Heel invoelbaar. Ik blijf haken bij woordje klap. Misschien een ander woord?
Dank je Marianna. Hmm, te hard? Ik zal ’s even denken over een ander woord…
Toch wel klap laten staan, dat lijkt me een gepast woord hier…?
@Inge: hoe je het ook bekijkt, wat er gebeurd is, is en blijft een vreselijke klap. Je hebt mensen die dan beginnen spreken, je hebt mensen die veertig jaar later nog zwijgen.