De natuurfilm begint.
De man naast me is stokoud, waarschijnlijk tegen de 50 en zijn ademhaling gaat moeizaam. Hij heeft niet lang meer te leven. Inmiddels herken ik de tekenen van het Tekort.
Mijn CO2kapje zit strak om m’n neus en mond. Ik kijk op mijn handmonitor. Ik moet vandaag drie-en-een-half uur aangesloten zijn om genoeg vloeibare brandstof te verzamelen voor het thuisfront. Mijn zoontje heeft de aanvallen. Ik weet zeker dat hij dood gaat.
Op het scherm verschijnt een adelaar. Hij vliegt door blauwe luchten, bergtoppen en meren. Ik heb de film al vaak gezien. Ongelofelijk dat dit ooit heeft bestaan. Klote neanderthalers, fucking lamstralen.
Het is steenkoud hier. Ik sla de wollen deken dichter om me heen. Heerlijk.
Beste Desiree Felen, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie