Ik wist al jaren dat hij bestond. Ooit had hij mij verteld over de vrouw die de pil was vergeten. Expres? Het was voor mijn tijd geweest en ik had mijn eigen besognes.
Toen ik, als nieuwe teammoeder, hem zag op het veld, herkende ik hem meteen. De gelijkenis was opvallend. Ongelooflijk dat niemand anders het zag.
Tijdens de trainingen werd er gekletst. ZÃjn moeder mocht het team niet meer rijden. ‘Te gevaarlijk’, fluisterden ze, ‘je rook het aan haar adem’.
Na afloop van een wedstrijd zat hij op de bank. Mijn zoon rende vlak langs hem. Ze wisten het niet. Zag niemand het?
Het werd donker. De kantine stroomde vol. Hij zat bij het veld. Ik keek. Mijn niet-zoon.
Recente reacties