Er was eens een kameel die verdwaalde. Ik loop gewoon rechtdoor, dacht hij, want één ding is zeker, aan elke woestijn komt ooit een eind. Hij kwam bij de zee en dacht na. Zwemmen kan zelfs een kameel, besloot hij. Dagen later stapte hij uit het water en keek verbaasd om zich heen. Nooit had hij zo’n wit zand gezien. Dit moest wel de kamelenhemel zijn.
Twee ijsberen waren op jacht langs de Groenlandse kust. ‘De wereld is niet meer wat hij ooit geweest is,’ zei het mannetje, ‘zo’n misvormd beest heb ik nog nooit gezien.’
‘Allemaal door dat broeikaseffect,’ antwoordde het vrouwtje. ‘We moeten het er maar mee doen.’ Ze doodde de kameel en sleepte hem naar hun jongen.
Beste Hay van den Munckhof, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie