Schrijf mee!
« »

Communicatie, Mensen

Wiebeltje

26 november 2011 | 120w | Lode | 0

Wiebeltje blies zijn laatste adem uit en zweefde als een geest de eindeloze ether in. Hoe hoger hij klom, hoe meer hij zich één voelde met de ijler wordende lucht. Al wat hij zag, leek van dunne nevelslierten gemaakt. Hij merkte hoe hij langzaam opging in het Grote Niets.

Ze hadden hem verteld van de tunnel en het licht, van de hemel en het eeuwige geluk. Maar hoe hij het onmetelijke ook afspeurde, niets van dat alles kon Wiebeltje zien. Hij had de geest gegeven, maar de geest gaf niet terug. Het werd donker om hem heen. ‘Dat was het dan,’ dacht hij. ‘Na het leven is er niets. De hemel is een sprookje, wie dood gaat wordt een spookje.’

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Lode of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

2 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »