Ze denkt nog steeds dat ik het niet in de gaten heb. Elke keer wanneer ze weg gaat voelt het alsof mijn hart letterlijk doormidden wordt gespleten. Vanavond zal ze thuis blijven, zoveel is wel duidelijk.
Ze brengt de lepel met soep naar haar lippen en slurpt zachtjes het groene goedje van de lepel. ‘Hé, er drijven letters vermicelli door mijn soep’, zegt ze lachend. Ik geef haar een knipoog en spel ondertussen ‘hoer’ op de rand van mijn bord.
Terwijl zij in gedachten aan iemand anders denkt, zit ik al te mijmeren over de begrafenis. Ze tuit haar lippen en veegt de servet over haar mond. Haar bloeddoorlopen ogen geven aan dat het gif de organen al hebben aangetast.
Beste StephanStoop, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie