Na lang twijfelen neem ik toch maar weer mijn zwarte pak uit de kast.
Een laatste blik in de spiegel maakt me pijnlijk duidelijk dat ieder jaar weer nieuwe sporen nalaat.
Sporen die steeds moeilijker uit te wissen zijn.
Na een korte rit ben ik daar waar ik zijn wil.
Zoals altijd zit het weer propvol in het kleine, doch gezellige restaurant.
Net als vorig jaar, en de jaren daarvoor, neem ik weer de gebraiseerde hele kreeft met antiboise van tomaat en basilicum.
Onder het genot van een licht romantisch deuntje, hef ik met bevende hand het glas op onze negentiende huwelijksverjaardag.
Rust zacht, lieve schat van me.
kippenvel moment, even stil van…
Mooi aangrijpend
Even een moment stilte.
schitterend!
Prachtig, brok van in mijn keel…
stil van…
En mooiere en betere versie van het diner dat de barones elk jaar weer geeft voor haar overleden gasten: http://youtu.be/i8xPhU5132I