Ik zei het nog, toen we naar het theater wandelden: “Gelukkig regent het niet.” Al snel bleek waarom. Het weer is de schuld van Spinvis en anders waren we misschien thuisgebleven. Hij is de weerman. Hij komt ermee weg, want de muziek was prachtig, ondanks mijn ontstoken voorhoofdsholte als extra klankkast. We zaten op de eerste rij, wat twee dingen betekende: een stijve nek en heel veel beenruimte. Eigenlijk drie, we konden de vermaakte broek van de drummer beter zien. Dat heeft zijn buurvrouw gedaan, ja, ik weet die dingen. Ook bijzonder: James May op basgitaar. En anders was het zijn broer. Al was de regen met bakken uit de hemel gevallen, zoals op de terugweg: thuisgebleven waren we niet.
ja nee
Spinvis heeft natuurlijk recensies in overvloed ontvangen in de loop der jaren, maar dit moet de eerste zijn van 120 woorden En een goede ook me dunkt.
Nou je mag blij zijn dat er nog iemand kan typen van al die dooie lijken die daar in die zaal apathetisch zaten mee te neuriejen. Het ligt niet aan jullie maar het was het saaiste concert dat ik heb meegemaakt sinds Discharge in Paradiso werd afgelast in 1984.
Of was het 85?
Of zat ik in de verkeerde doelgroep, weer?