Ik heb, diep in mijn onderbewuste, een ideale oer-geur, -beeld en -smaak verstopt. Iets uit mijn kindertijd wat ik nooit los wil laten. Soms droom ik er nog van. Het glinsterende goudbruin, de korrelige structuur, het zoet, en natuurlijk, dik belegd op een vers plak wit brood. Als ik de naam uitspreek van mijn culinair goud, spreek ik dat net iets langzamer uit dan enig ander woord.
Het smaakt naar genot, naar meer, naar: “Mag ik nog een boterhammetje met…?”
Toch wil ik het nooit weer proeven.
De herinnering is te mooi; de mystiek rond die smaak wil ik niet verloren laten gaan.
Dag boterhammetje met Bebogeen, ik zal je nooit vergeten en hoop nog vaak van je te dromen.
Ik had er tot een jaar of wat geleden nog nooit van gehoord, maar volgens mij zijn hele generaties hier mee opgegroeid
Dit verhaal zou ik zo kunnen navertellen, met als slotzin ‘Dag boterhammetje met Choba..’
(http://nl.wikipedia.org/wiki/Choba)
[…] en blijft daardoor ongeschikt voor “DWDD dienst”. Mijn herinnering aan je is goed en dat wil ik zo houden. Tweet dit stukje Tags:minder dan […]