“Van jou wil ik wel wat meer lezen”, zegt ze. “Maar niet teveel, niet meer dan 120 woorden.” Hoeveel is dat, 120 woorden? Meer dan een Twitter-tweet, maar minder dan de doorsnee column. En een eenakter van 120 woorden duurt ongeveer anderhalve minuut, dus dat is het ook niet. Enfin, de vorm komt wel, denk ik maar.
Al jaren pleit ik ervoor om het schrijven van sonnetten tot verplicht vak te maken bij journalistieke opleidingen. In veertien regels, volgens een vast stramien, een verhaal weten te vertellen, zou een goede oefening zijn voor elke schrijver. Misschien zijn 120 woorden dat ook. “In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister/ Und das Gesetz nur kann uns Freiheit geben”, dichtte Goethe immers.
Alleen al bij het idee nog meer te moeten inleveren verkrampen mijn vingers en maakt mijn creativiteit een vrije val.
Mooie uitnodiging, wie zou die nou kunnen weigeren…
Ach jij met je sonnetten. Het is maar goed dat je volgend jaar een degelijke opleiding aan de HU krijgt.